मी

पागोळ्या

MRT

 MRT

Mass Rapid Transport...... The Metro in Singapore.  An excellent and extensive  network of public transport.  Easy to follow any route,  once you understand its working.  You easily can reach your destination irrespective of the fact that you are a foreigner and a first timer. Eligibility for travelling includes your understanding of English and basic colours.

The different lines are demarcated by different colours.  Blue line,  Red line,  Yellow line,  Green line and Purple line. You just got to know your destination, rest you can trust the sign boards and follow accordingly.

 Travelling by Metros is not only convenient but also healthy !  You have to keep on walking to go from one station to another .  Of course there are escalators and  escalating belts that prevent you from over exerting yourself.

But for a typical mumbaikar like me, it is really beyond imagination, how could train travelling be so peaceful ! Unlike Mumbai , nobody ever has the life's hurry to catch the train !  You are not squeezed or pushed around by the crowd . The boarders stand away from the entrance, giving way to the passengers to alight first , then in a queue, they board from two corners. The surprise does not end here. Even inside the train, you come across many  wonders! And actually there is no ' fourth seat ' culture ! Can you digest that ?To be very frank, it troubles me a lot !  How could any one have the entire seat for himself, when I am standing ,having bought the ticket, spending the same fortune? It takes some deliberate efforts on my parts to overcome the urge of saying ' जरा खिसाकाके लेना तो !' Moreover nobody follows the ritual of tapping the shoulder of each dozing passenger, waking them up, to ask where they are getting down , no fights over who booked the seat first , no use of  ' गाली गलोच ' ! More than the clothes they wear, every one is donned with etiquettes  and manners ! I very much miss the charm of our  ladies , who within no time get to know about the fellow passenger's  ' खानदान ' ! I think, many of the matrimonial knots in India , are tied in the trains rather than in heaven ! Am I missing the touch of human warmth here ?

All the platforms are spotlessly clean , no colourful patterns of spittoons of betel leaf ! No crossing of tracks since platforms are closed.  No slums and the' poverty show' to dampen your spirits, outside the stations ! The exits/ entrances  of the many stations open in  magnificent malls ! The spectacular array of colourful displays in the variety of boutiques leave you  spellbound ! 

But leaving aside all the parody, travelling by metros in Singapore is an heavenly experience ! It leaves me wondering , why in India with all our resources, we can't  have a system of parallel standards ? I am sure a dash of discipline and a pinch of civic awareness can really do more wonder to our culturally rich nation ! 

.......................................Nilima Deshpande. 

सागर किनारी ........

नजर ठरेपर्यंत समोर पसरलेला अथांग सागर!  पाण्याच्या निळाई  अन हिरवाईच्या विहंगम  संगमाची  अपूर्वाई !  किनार्यावरच्या एका मोठ्या खडकावर बसलेले आम्ही ! वेगवेगळ्या वयोगटाचे, मानसिकतेचे ! तरीही आम्हाला एकमेकांची 'गर्दी' न वाटता 'सोबत' वाटत होती. निसर्गाच्या त्या असिमित व्याप्ती पुढे , आमचं अस्तित्व नगण्य वाटत होत, किंबहुना आम्ही आमचं अस्तित्व विसरूनच गेलो होतो. फक्त अनिमिष नेत्रांनी , चाहुबाजूच अफाट सौंदर्य, डोळ्यात साठवण, पिउन घेण, त्यात आकंठ बुडण , अश्या वेगवेगळ्या प्रक्रियेत, आपापल्या मानवी कुवतीनुसार प्रत्येकजण दंगला होता. म्हणूनच म्हटलं कुणालाच कुणाची 'गर्दी ' वाटत नव्हती. 'स्वर्गिय आनंद' , याहून काही वेगळा असेल का ? 

मनाची अवस्था फार संभ्रमित झाली होती. आपण या अलौकिक क्षणांचे साक्षीदार आहोत , याच समाधानही होत आणि तरीही एक हुरहूर , असहायता ! त्या अद्वितीय निसर्ग निर्मितीला आपण कोणत्याही माध्यमातून, पूर्णपणे व्यक्त करायला  , योग्य न्याय द्यायला असमर्थ आहोत , याची खंत ! स्वतःच खुजेपण जाणवत होत ! अर्थात हे सारे पुसटते, निसटते विचार होते ! मन केव्हाच तद्रुप झालेलं निसर्गाशी !

ह्या सागराच्या पाण्याविषयी नेहमीच एक गूढ आकर्षण वाटत आलंय . एकीकडे उसळणाऱ्या लाटांच चैतन्य नकळत आपल्यात सामावत,  किनाऱ्याच्या  मिलनासाठी आसुसलेली  उताविळता , क्षणिक मिलना  नंतर होणाऱ्या अपरिहार्य ताटातुटीची अगतिकता , लाटेगणिक मनाला भिडते  आणि दुसरीकडे त्याचं पाण्याचं, ठाव नसलेलं गहिरेपण, मनात एक अनाहूत भीती निर्माण करत. किती गूढ गुपित सामावलेली असतील ह्याच्या गर्भात ? 

आणि मग तशात  वरुणालाही  आपली उपस्थिती लावण्याचा मोह आवरता आला नाही तरच नवल ! पण आला तोही अल्वारच ! समोरून , उसळणाऱ्या लाटांचे अन पाठीवर भुरभुरणाऱ्या पावसाचे तुषार !तन , मन चिंब झालेलं  ! सिंगापूरच्या त्या किनाऱ्यावर , विदेशवारिच स्वप्न पूर्ण करत  आम्ही सारेच साजरा करत होतो तो निसर्ग सोहळा !

………………………. निलिमा देशपांडे.